چند روز پیش یکی از نیکوکارا ازم پرسید، تو که مدام در معرض خبرای بد و غم و غصه و مشکلات مددجوهای خیریه هستی چه جوری میتونی روحیه و حال خوبت رو حفظ کنی؟ نتونستم خیلی خوب جوابش رو بدم، در واقع عملا و غریزی جواب سوال رو بلد بودم، ولی نمیتونستم تئوری توضیحش بدم؛ تا این که اتفاقی چشمم به جمال این پست پیج “زمین من” روشن شد؛
جواب این سوال، تو تفاوت مفهوم امپاتی (همدلی) و سمپاتی (همدردی) هستش؛ همدلی (Empathy) یعنی بتونیم خودمون رو به جای طرف مقابل بگذاریم و احساساتش رو درک کنیم ولی دچار همون احساسات طرف مقابل نشیم. امپاتی یعنی مثلا اگر طرف مقابلمون دچار حس ترس شده بدون این که خودمون دچار حس ترس بشیم بتونیم اون شخص رو درک کنیم و جهان و وقایع رو از دید آدمی که ترسیده تصور کنیم.
اما توی همدردی (Sympathy) فاصله ای بین شخص آسیب دیده و خودمون نمیبینیم و انگار خودمون رو جای شخص مقابل میذاریم و تمام احساسات تلخ و دردناک اون شخص مستقیما به ما منتقل میشه و مثلا ما هم دچار همون ترس میشیم. خیلیا از مواجهه با افراد غمگین و رنجیده پرهیز می کنن چرا که دیدن رنج دیگران، براشون رنج آوره، چون مجهز به مهارت امپاتی نیستن، و زود دچار هیجانات منفی میشن.
همین فاصله کوچیک بین امپاتی و سمپاتی باعث میشه از نظر جسمی و روانی مختل نشیم و عاملیت و عملکردمون دچار افت نشه و با خود مراقبتی که داریم بتونیم پویا و اثر بخش عمل کنیم. پس برای بالانگه داشتن روحیه مقاومت و امیدمون تو شرایط ملتهب این روزها باید به جای همدردی، همدلیمون رو تقویت کنیم.